निळ्या आभाळी उगाच हळवी हि संध्येची पाउलवाट 
सावळ्या घनाच्या विझत्या किनारी रुणझुणता काजळनाद

तुझ्या पाकूळल्या वयाला ओल्या दवाचा गं भार 
नाजुकश्या एका उसास्यानेही बघ मोहरतो पार

संध्येच्या ओंजळीत भल्या दिवसाचे दान 
उंबर्याशी घुटमळतो ओल्या रातीचा फकीर

तू नितळ आरस्पानी त्या निळ्याभोर आभाळापरी 
मी दडवून हजारो स्वप्ने फरफटतो भेगाळ भुईवरी

मिट्ट काळ्या रात्रीची ही गंधित अत्तरवेळ
स्वप्नांची भूल पांघरून सांजावली कातरवेळ

तुझ्या पावसाळी वयाला का हि पानगळी हौस
वैशाखाला नसतो ग अश्या वळीवाचा सोस

कसा वेल्हाळ पाउस पापणीत झिरपतो 
पागोळ्यांच्या नक्षीतला खुळा जीव हेलावतो

दूर दूरच्या गावात लखलखती मावळण 
तिच्या अंधार्या उंबर्याला चंद्राची भलावण

किती रे कोवळी हि तुझी भाग्यरेषा..
दाह तिच्या वणव्याचा हिला सोसवेल ना

काळ्याभोर आभाळाइतके असतो आपण नसतो आपण 
ढगफुटीचे नेमके कारण स्मरता कोरे कोरे उरतो आपण

नवथर फुलावर पांघर दवाचा ,तसा बोलतो स्पर्श
प्राजक्त गंधाळल्या रात्रीस अलवार गोंजारतो स्पर्श

वांझोट्या कुशीत दुःखाचीच बीजे
कोवळ्या अंतरावर सुख विसावते

काळ्या ढगांच्या कोंदणातुन, निर्मळ रिमझिमतो अंधार 
तळहातावर शुभ्र सर, कवडश्यांशी कुजबुजतो अंधार

किती सरींचे कौतुक वेड्या,किती वळीवास भाव
कोरड कोरड पापणीत वसले ओल्या पावासाचे गाव

दिस टांगून वेशीला रात सोबतीस आली
उंबर्यात अडखळता सांज रात अंगणात घुटमळली

असण्याने नव्हता लाभ कुणा ,अन् नसण्याची तर खंतही नाही 
अस्पृश्यतेचा शाप चौकाला ,भरगच्च गर्दीचे सोपे वरदान नाही

दिन की बिदाई करते करते पता नही कैसे आजकल रात बीत जाती है,खोइ हुई रंगीन शाम हररोज बंद दरवाजेसे ही मिलती है

तुझ्या गंधाळल्या श्वासाचा उभ्या देहाला मोहोर

charoli

जरा अनावर होता
जेव्हा बंध दरवळ होतो
चोरट्या त्या कटाक्षांचा
तेव्हा अवखळ बोभाटा होतो

ऐन सांजेच्या उंबर्यात ओढ उपरेपणाची
रात्रीच्या ओल्या गर्भात जाग वांझोट्या स्वप्नांची

निरोपाच्या वळणावरचे टाळलेले स्पर्श
हुरहुरत्या श्वासांच्या लयीत गंधाळलेले स्पर्श

कधी भैरवी कधी मारवा
सूर मनाचा सांगून जातो
ओंजळीत गंधाळलेले
कोवळे नाते देउन जातो

इतना भी कहां हम अपने खुदाको चाहते है
मौत की कगारपे तो उसके मुलाकात से डरते है

तेरे होने की जब आहट भी नहीं थीं
ए खुदा जिंदगी तब भी इतनी मुश्किल तो नहीं थीं

कई अरसों बाद बस्स मुलाकात हुई हैं खुदसे
एक पलमें कहाँ वैसे जिंदगी की तलाश खत्म होती हैं

खरं सांग शिल्लक किती देवा जुनी पाप पुण्य
नव्या प्राक्तनांना उगा जुन्याचे आता अडसर नको

किसकी बगावत हैं ये क्या पता ए खुदा
अजनबी भीड़ का चेहरा रोज आइने में जो दिखता हैं

लाख असतील गोठलेली स्वगते जरी मौनातली
हळव्या नाजूक हुंकाराची तरी सांग भाषांतरे केली कुणी

ना लख्ख प्रकाशाचा ना मिट्ट काळोखाचा असतो
खरा प्रश्न नेहमीच फक्त मिणमिणणारा असतो

charoli

जरी जाणिवांचा जीवाला दिलासा
तुझ्या आठवांचा आताशा भरोसा कुठे?

असा कसा रे उन्हाळी रंग होतो पावसाचा
काळ्याकुट्ट आभाळाच्या घुसमटीत का रे खेळ श्रावणाचा

तिच्यासाठी की तिच्याशिवाय
त्याने त्याचं खुशाल ठरवावं
जाता जाता वळून फक्त
"येतो गं" म्हणणं टाळावं

निळ्याभोर आभाळाचा चल एक तुकडा उधार मागु
अवघडलेल्या स्वप्नांसाठी एकदा हेही करून पाहू

सुना है यही किसी चौखटसे रोज जनाजें निकलते हैं..ख्वाबोंके..
वरना गली के मोडपे कोई यूही तो न रूकता..ख्वाब सस्तेमे बेचते..

किती क्षणांचे किती मणांचे किती अनावर नाते
जुन्या भेटीचे जुनेच धागे, नव्या अर्थास आतूर नाते

पैलतीराचा नाद तुझा अन् एैलतीराचे बंध
अधांतरी श्वासांस तुझ्या अवखळ मावळ गंध

ओळखीच्या उन्हांची सावली अनोळखी
एकजाती वेदनेची आर्तता अनोळखी

शांत कर आता तुझ्या मशाली
बघ पुरेसा हाही संहार झाला

दोन दोन ओळी

मरण्याच्या लाख इच्छा जगण्याला कारण नाही 
ओंजळभर सुखास येथे वेड्या दुख:हि तारण नाही

विरू दे जरा उसासे उध्वस्त त्या क्षणांचे 
फिरुनी वसेल तेथे बघ गाव नव्या स्वप्नांचे

न भटक ए राही खामखा इस खुदी के तलाश मे 
सुना है बडी खौफनाक दिखती है जिंदगी आईनेमे

न खोज ए परिंदे इस भीड कि धडकने
मुर्दोन्का शहर ये यहा बिकती है सांसे

कूछ भी तो नही बदला है यहा
फिर भी अंजान लगता है 
.....यह शहर...

आकाशीचा चंद्रमा कधी येईल का गं अंगणी ?
रातराणीच्या गंधासवे कधी मोहोरेल गं चांदणी?

घडु दे आता नव्याने संवाद मीपणाशी
लागु दे संदर्भ काळाचे ह्या गोठलेल्या मौनाशी

बेवजह हि बदनाम शहर कि वो रंगीन गलीया
बेनाम रिश्तोको अंजाम देती है वो अंधेरी गलीया

चारोळ्या

मुष्कील ही नहीं,नामुमकीनसा लगता है दिल का धडकना कभी..
भीड तो बहाना बस, खुदी की तलाश में भटकती हैं खामोश सांसे कभी..

ऐन मृत्युघटकेला पुन्हा,जीव हवासा वाटतो
मिटल्या पापणीआडचा तोच,गतजन्म नवासा वाटतो

यही किसी मोड पे कही संभल के रखी थी जिंदगी
रोज पुरवून पुरवून वापरायची असं कधीचं ठरलं होतं

जरी चार पावलांचाच
होता प्रवास अवघा
प्रत्येक श्वासाचा तरीही
इथे सोहळा होतो

न धडक बेवजह ए दिल उसके आने की कोइ आहट नहीं
खुले दरवाजेसे बस ताकती है परछाईया अंधेरेसे कोई मिलता नहीं

बडे चावसे हर चौराहे पे आजकल बिकती है उम्मीदे
कल की हि पुरानी,बासी फिर भी रोज नईसी उम्मीदे

सुना है, बिगडी तकदीर भी सिने से लिपट जाती है कभी ...
थमेसे दिल कि धडकने क्या उसे भी सुनाई देती है?

कडी धूप मे जब साये साथ छोड जाते है... 
भरी भीड मे जब तन्हाई छु जाती है..
अंधेरा तब मेहसूस होता है... 
आगे जाने का डर जब अतीत में खिचता है... 
थमीसी धडकनो के बीच दौडती रुह 
जब जिंदा होने का सबूत मांगती है
अंधेरा तब मेहसूस होता है...

पैगाम तो कई भेजे खुदा ने... 
बंदा जिंदगी मे मश्गुल था...
समझी ये दुनियादारी जब
आंखोमे बस उसीका इंतजार था..

मन गढूळ गढूळ 
घेई शोध अंधारचा
चमचमत्या पाणवठ्यावर 
त्यास भास काजव्यांचा